Η κυβέρνηση μαζί με το ΔΝΤ και την Ε.Ε. προωθεί σε όλα τα μέτωπα μέτρα εις βάρος των μεσαίων εισοδημάτων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Δείχνει να μην καταλαβαίνει ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αιώνιες διακυβερνήσεις. Οτι αυτό που εν τέλει μετρά είναι το πραγματικό έργο μιας κυβέρνησης και ο τρόπος με τον οποίο θα αποχαιρετήσει την εξουσία. Αν δημιούργησε με τα μέτρα της μακρόχρονα προβλήματα για τη χώρα. Προβλήματα που η κυβέρνηση δείχνει να μην τα συνυπολογίζει. Συγκεκριμένα: *Πρώτον, οδηγεί τη χώρα σε βαθιά ύφεση. Υφεση που συνοδεύεται από την αίσθηση ότι η νεολαία δεν έχει προοπτικές σε αυτό τον τόπο. Με τα αντικοινωνικά της μέτρα η κυβέρνηση ξεφτίλισε την τιμή της εργασίας των νέων ανθρώπων και εισάγει μεσαιωνικές συνθήκες στις εργασιακές σχέσεις.
Πρώτη φορά μεταχουντικά, χιλιάδες νέοι άνθρωποι αναζητούν τρόπους να πάνε να εργαστούν στο εξωτερικό. Το σίγουρο δε, είναι ότι σε μια εποχή όπως αυτή που ζούμε, οι πρώτοι που θα βρουν πρόσβαση εργασίας εκτός Ελλάδας, θα είναι οι νέοι με αναβαθμισμένες σπουδές, ειδίκευση και ξεχωριστές ικανότητες. Η χώρα, δηλαδή, κινδυνεύει να απολέσει πολλά από τα καλύτερα παιδιά της.
*Δεύτερον, με τα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση ως προς τις εργαζόμενες μητέρες (μισθολογικά, συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά), οδηγεί το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας σε έκρηξη. Στην πορεία προς την ύφεση, στις αρνητικές συνέπειες που προκαλεί η κυβερνητική πολιτική, θα προστεθεί και το δημογραφικό πρόβλημα.
Αυτό θα έχει ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες στους τομείς που υποτίθεται ότι θέλει να «σώσει» η κυβέρνηση, όπως το ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό. Η προβλεπόμενη μείωση γεννητικότητας στη χώρα, μαζί με την έξοδο μερικών εκ των ικανότερων νέων ανθρώπων του τόπου, θα κάνει εκρηκτικές τις συνέπειες στο όλο σύστημα περίθαλψης και συντάξεων.
*Τρίτον, ο όλο και λιγότερο δημοκρατικός τρόπος λήψης των αποφάσεων, προώθησης και επιβολής των αντικοινωνικών μέτρων της «τρόικας» και της κυβέρνησης δημιουργεί προβλήματα στην αποδοχή και ανάπτυξη της δημοκρατίας. Επί παραδείγματι, γίνεται όλο και πιο πιθανό, οι νέοι άνθρωποι που νιώθουν ότι είναι εγκλωβισμένοι από τα αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής να καταφύγουν μετά το φθινόπωρο σε μια κλιμακούμενη βία προκειμένου να αντισταθούν στις συνεχείς πολιτικές επιθέσεις που υφίστανται, με αποτέλεσμα να φαντάζει ζοφερό το μέλλον τους. Αυτό σημαίνει ότι θα διευρυνθούν οι υποστηρικτές της βίας, ενώ ορισμένοι, πιθανόν, να δοκιμάσουν άλλες, πιο ακραίες μορφές δράσης. Τα αδιέξοδα αυξάνουν τις πιθανότητες τέτοιων επιλογών. Η κυβέρνηση το φθινόπωρο θα έχει να διαλέξει ανάμεσα στη δημιουργία ενός αστυνομικού κράτους και στην τροποποίηση της πολιτικής της.
*Τέταρτον, το συνεχές κουτσούρεμα της δημοκρατίας διευκολύνει όσους αρνούνται τους δημοκρατικούς θεσμούς και τις δημοκρατικές διαδικασίες. Κάποιοι σε λίγο θα αρχίσουν να προπαγανδίζουν λύσεις στρεφόμενες ενάντια στον κοινοβουλευτισμό και στις ίδιες τις διαδικασίες της δημοκρατίας. Ακόμα και να «υμνούν την επταετία».
Συνολικά, η σημερινή συμπεριφορά της κυβέρνησης μπορεί να υποσκάψει τη δημοκρατία και τις ελευθερίες. Να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για πολύπλευρα μακρόχρονα κοινωνικά προβλήματα. Δυστυχώς, η κυβέρνηση δείχνει ακόμα να μην έχει μέτρο και αίσθηση των συνεπειών των επιλογών της. Συνεπειών που υπερβαίνουν κατά πολύ την αριθμητική της λογιστικής.
LIP: Η φαντασία στην εξουσία(1)
LIP είναι το όνομα μιας μάρκας ρολογιών που παράγονταν κάποτε στη γαλλική πόλη Besancon.
Ταυτόχρονα όμως είναι μια κορυφαία στιγμή για όσους συμμετείχαν στους μετά το '68 αγώνες, η οποία στη χώρα μας τουλάχιστον φαίνεται να αγνοείται, και καλό θα ήταν τώρα που μεταξύ άλλων έρχεται το τσουνάμι των μαζικών απολύσεων να γνωστοποιηθεί. Απρίλης 1973. Η διεύθυνση της LIP ανακοινώνει στους εργαζόμενους ότι πρόκειται να προβεί σε ένα σημαντικό αριθμό απολύσεων. Η πρώτη αντίδραση των εργαζομένων ήταν να ρίξουν τους ρυθμούς με τους οποίους δούλευαν. Η δεύτερη ήταν δεκάλεπτες ανά ώρα στάσεις εργασίας, και η τρίτη και φαρμακερή για την εργοδοσία, η εφαρμογή στην πράξη του συνθήματος που είχαν αναρτήσει οι φοιτητές των Καλών Τεχνών το Μάη του 1968: «Το αφεντικό σου σ' έχει ανάγκη εσύ δεν το έχεις ανάγκη».
Οταν οι εργαζόμενοι έμαθαν ότι επρόκειτο να απολυθούν 480 από αυτούς, κατέλαβαν την επιχείρηση και απέκλεισαν στα γραφεία τους τα διευθυντικά της στελέχη. Οι αστυνομικές δυνάμεις επιτίθενται, και αφού τα σπάνε όλα, ενώ οι καταληψίες εργάτες δεν έχουν κάνει ούτε μια γρατσουνιά στον τοίχο, τα απελευθερώνουν. Αποφασίζεται από τη γενική συνέλευση σ' ένα κλίμα ενότητας των συνδικαλιστικών παρατάξεων, η συνέχιση της κατάληψης και αρχικά η μεταφορά των ρολογιών σε ασφαλές κρυφό μέρος -το οποίο μέχρι σήμερα οι παλιοί εργάτες της LIP αρνούνται να αποκαλύψουν διότι «ίσως ξαναχρειαστεί»- και η πώλησή τους, και στη συνέχεια η συνέχιση της παραγωγής με βάση την αρχή «παράγουμε, πουλάμε, πληρωνόμαστε» και αυτό δίχως αφεντικά και φυσικά το κέρδος τους.
Οι πωλήσεις που γίνονταν παράνομα με παράνομες φορτώσεις, μεταμφιέσεις με περούκες κ.λπ. είχαν τεράστια επιτυχία ακόμη και στις παραλίες. Σε μόλις έξι βδομάδες ο τζίρος αντιστοιχούσε στο 50% του συνόλου μιας ολόκληρης χρονιάς, ενώ μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία δεν κλάπηκε ούτε ένα ρολόι.
Οι πόρτες του εργοστασίου άνοιξαν για όλο τον κόσμο, ενώ πολλοί από τους επισκέπτες συμμετείχαν στις καθημερινές γενικές συνελεύσεις.
Εκτός από τη Γαλλία(2), αναπτύσσεται ένα πανευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο κίνημα συμπαράστασης(3), ενώ το σύνθημα του Γκεβάρα «ένα, δύο, τρία Βιετνάμ» παραφράζεται σε «μία, δύο, τρεις LIP». Ξεσπάνε απεργίες συμπαράστασης, γίνονται μεγάλες διαδηλώσεις, στην ίδια την Besancon διαδηλώνουν υπό βροχή 100.000. Διαδίδεται η εφημερίδα των καταληψιών «Lip -Unite» «Lip -Ενότητα», πουλιόνται χέρι χέρι τα ρολόγια, μποϊκοτάρονται οι τράπεζες που επιχείρησαν να πνίξουν την επιχείρηση...
Η αστική εξουσία, ανήσυχη από αυτήν την έκβαση και φοβούμενη τη γενίκευσή της, αποφασίζει να επέμβει δραστικά. Ο τότε πρωθυπουργός Pierre Messmer προτείνει ένα σχέδιο που προβλέπει μόνο 159 απολύσεις. Το σχέδιο απορρίπτεται από τη γενική συνέλευση και το εργοστάσιο εκκενώνεται βίαια από τις αστυνομικές δυνάμεις. Ο Messmer περιχαρής αναφωνεί «η LIP τελείωσε». Και όμως γρήγορα διαψεύδεται. Την αναλαμβάνει ένας αριστερός επιχειρηματίας ο οποίος και αποδέχεται την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων.
Αυτό δεν το ανέχονται ο τότε πρόεδρος Giscard d' Estaing που εκλέχτηκε το Μάη του 1974 και ο πρωθυπουργός Jacques Chirac. «Οι εργάτες της Lip θα πρέπει να τιμωρηθούν να είναι άνεργοι και να παραμείνουν, διαφορετικά θα ξεσηκώσουν ολόκληρο το κοινωνικό σώμα». Αυτό ήταν το σκεπτικό τους. Γι' αυτό και αποφάσισαν να δολοφονήσουν τη LIP. Πώς; Η κρατική Renault ακυρώνει μέσα σε μια μέρα όλες τις παραγγελίες της προς την LIP και έτσι την πνίγει οικονομικά.
Παρ' όλ' αυτά η ιστορία της LIP παραμένει ζωντανή και παραδειγματική, όχι τόσο για να επαναληφθεί αυτούσια, αλλά για να καταδειχτεί η δυναμική της εργατικής τάξης, η ευρηματικότητά της, η ικανότητά της να αυτοδιαχειρίζεται την παραγωγή δίχως την ύπαρξη αφεντικών, η αποτελεσματικότητα της μετωπικής της δράσης και της εμπιστοσύνης στις συλλογικές πρωτοβάθμιες πρωτοβουλίες, η αξία της εργατικής αλληλεγγύης...
1. Πρόκειται για τον τίτλο μιας κινηματογραφικής ταινίας του Christian Rouaud που μέσω συνεντεύξεων με τους τότε κύριους πρωταγωνιστές καταγράφει την ιστορία της εξέγερσης των εργατών της LIP