Ο κόσμος και η ενότητα της αριστεράς.


Για μια ακόμη φορά,μπροστά σε μια εκλογική μάχη,οι ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ αυτής της χώρας βρίσκονται μπροστά σε φαινόμενα διαλυτικών καταστάσεων, ασυνεννοησίας και διαφορετικών πολιτικών επιλογών, των πέρα από το ΚΚΕ, πολιτικών σχηματισμών.
Λέγοντας ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ, αναφέρομε σε όλον αυτό τον κόσμο ,που συνειδητά η ασυνείδητα, ιδεολογικά η συναισθηματικά, πιστεύει, στηρίζει, παλεύει και ψηφιζει όλο το εν δυνάμει πολύχρωμο και πολυποίκιλο φάσμα κομμάτων της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, πέρα φυσικά από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ. Όλον αυτό τον κόσμο που κατά καιρούς και διαστήματα, κύρια στη νεανική του ηλικία, έχει βρεθεί οργανωμένος σε κάποιο από τα κόμματα αυτά, και που για διάφορους λόγους τώρα είναι εκτός. Όλον αυτό το κόσμο που κουρασμένος από τις σε βάθος, πολιτικές θεωρίες προγράμματα και αναλύσεις, αναζητεί άμεσες λύσεις στα καθημερινά μικρά η μεγαλύτερα προβλήματα του.
Αφήνω έξω το ΚΚΕ,γιατί πλέον έχει χάσει εδώ και χρονια, την ζωντάνια την φρεσκάδα την πρωτοπορία του σε αγώνες και διεκδικήσεις. Δείχνει μια εικόνα, πως δεν το αφορά το παρόν, πάρα μόνο για να το καταγγέλλει και να το αφορίζει, ενώ όλες του οι προτάσεις παραπέμπουν σε μια άλλη κοινωνία που για να υπάρξει πρέπει να έρθουν τα "πάνω κάτω" να υπάρξουν επαναστατικές διαδικασίες τέτοιες που θα ανατρέψουν το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Η ειρωνεία βέβαια είναι ότι για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να τα "ζυμώσεις" με τον κόσμο, να κάνεις ενέργειες τέτοιες που να ενώνεις τον κόσμο και τις διαφορετικές του πολιτικές εκφράσεις. Όχι να κλείνεσαι αυτάρεσκα στο καβούκι σου να περιχαρακώνεις τα στελέχη και την πολιτική σου, και να προσπαθείς να συντηρείς ένα "σταθερό" εκλογικό ποσοστό και την "τρίτη" πολιτική δύναμη της χώρας!!
Αν για κάτι κατηγορώ το ΚΚΕ σήμερα (μετά από 15ετη ενεργή ένταξη στις γραμμές του) δεν είναι ότι δεν συμφωνώ με ιδεολογικές η πολιτικές του αρχές, αλλά για την τακτική  υποχώρηση των στελεχών του, σε αμυντικές, συντηρητικές, διαχωριστικές και ανθενωτικές επιλογές,που εμποδίζουν την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, η λαϊκού μετώπου, όπως πολιτικά προτείνει το ίδιο, απέναντι στην κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής.
Η ποιότητα  η αντοχή η ανωτερότητα των ιδεών και των πολιτικών, δοκιμάζονται μόνο στον στίβο της διαλεκτικής , στον ανοιχτό δημόσιο διάλογο  και αντιπαράθεση, και όχι σε κλειστά κομματικά αχτίφ με φιλοκομματικά και κομματικά μέλη.
Αν  λοιπόν για κάτι κατηγορώ (πολύ περισσότερο σήμερα) το ΚΚΕ, είναι ότι δεν αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης που του αναλογεί, σαν του μεγαλύτερου , εμπειρότερου, και πιο οργανωμένου κόμματος, να συμβάλει στην ΕΝΟΤΗΤΑ της αριστεράς. Όχι όμως με όρους υποταγής, κυριαρχίας και "πρωτοπορίας" απέναντι στους άλλους, αλλά με σεβασμό στη διαφορετικότητα,με μικρούς ενωτικούς στόχους κάθε φορά, που κατακτώντας τους να γίνεται παράλληλα και η κατάλληλη ιδεολογική και πολιτική ζύμωση των διαφορετικοτήτων.
Η θετική και ενεργή ένταξη του ΚΚΕ σε έναν τέτοιο στόχο, πιστεύω πως θα ήταν καταλυτική για όλο το φάσμα των πολιτικών κομμάτων της ευρύτερης αριστεράς. Θα έδινε κουράγιο και ανάσα στο απογοητευμένο και απελπισμένο κομμάτι του κόσμου της, θα αναπτέρωνε ελπίδες και οράματα, θα έλυνε πολύ πιο αποτελεσματικά τα καθημερινά προβλήματα,και θα άνοιγε δρόμους για ευρύτερες αλλαγές και μετασχηματισμούς στην κοινωνία.