Οι εκλογές της 7/11/2010, δεν μπορούν να αποσυνδεθούν από το γενικότερο πολιτικό κλίμα , και αυτό είναι φυσιολογικό . Δεν μπορείς στον άνεργο , στον νέο , στον συνταξιούχο στον αγρότη να μιλήσεις για το αυτοδιοικητικό σου όραμα και τις προτάσεις σου , όταν η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια και η αγωνία είναι έκδηλη στο πρόσωπο του, όταν στα λόγια του διακρίνεις αμέσως την αποστροφή , την αγανάκτηση , την έλλειψη εμπιστοσύνης σε θεσμούς και πρόσωπα , και στην στάση του την απροθυμία άσκησης του δημοκρατικού δικαιώματος . Υπάρχουν λόγοι λοιπόν για να πειστεί ο πολίτης να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα - έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας σε έναν θεμελιώδη θεσμό του δημόσιου βίου μας, κατά τον χαρακτηρισμό του νομοθέτη -. Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα κατά την δική μου άποψη πρέπει να είναι θετική για τους παρακάτω λόγους .
-Οι εκλογές αυτές θα πρέπει να έχουν τον χαρακτήρα της λαϊκής ετυμηγορίας , ώστε κάθε εκλογικό τμήμα να μετατραπεί σε ένα ειδικό λαϊκό δικαστήριο , που θα καταδικάσει με τον πιο ηχηρό τρόπο τις πρακτικές των κομμάτων εξουσίας , οι οποίες είναι πανθομολογούμενο ( και από τους ίδιους του επιφανείς εκπροσώπους τους ) ότι οδήγησαν τη χώρα στην δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται.
- Επιβάλλεται επίσης να έχουν αυτόν τον χαρακτήρα γιατί παρ’ όλη της κρισιμότητα της κατάστασης οικονομικής και κοινωνικής δεν υπάρχει καμία αλλαγή στο ύφος , στο ήθος και στην νοοτροπία της εξουσίας –κυβέρνησης και αντιπολίτευσης – ή ανεπαίσθητη βελτίωση σε ζητήματα καθημερινότητας , ώστε να μπορεί να τους εμπιστευθεί και πάλι την άσκηση της εξουσίας .
Εύλογα θα τεθεί το ζήτημα , ότι την απάντηση αυτή πρέπει να την δίνει ο πολίτης κατά την διενέργεια των βουλευτικών εκλογών δηλαδή μετά από τρία χρόνια, και ότι αυτές οι εκλογές λόγω του χαρακτήρος τους πρέπει να αποσυνδεθούν από το γενικότερο πολιτικό κλίμα . Αναγνωρίζω ότι μπορεί υπάρχει ισχυρός αντίλογος σε αυτή την θέση μου , όμως :
Δεν είναι άμοιροι ευθυνών για αυτήν την κατάσταση οι άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης οι οποίοι λειτούργησαν , διαχειρίστηκαν και διοίκησαν με στόχο την διαιώνιση αυτών των πρακτικών, κατ’ εικόνα και ομοίωση των «εκπροσώπων μας» στην κεντρική πολιτική σκηνή, και μετέτρεψαν την αυτοδιοίκηση σε χώρο εξυπηρέτησης πελατειακών σχέσεων, διαχειριζόμενοι με αδιαφάνεια , αναποτελεσματικότητα και έλλειψη φειδούς τα δικά μας χρήματα ή σε κάθε περίπτωση αποδεχόμενοι παθητικά αυτές τις πρακτικές ως αυτονόητες καταστάσεις στην δημόσια ζωή .Ο καθένας από εμάς έχει τις δικές του προσωπικές εμπειρίες .
Ίσως πάλι να ισχυριστεί κάποιος ότι η αντίληψη αυτή είναι ισοπεδωτική, και συμπεριλαμβάνει άδικα εκπρόσωπους στην τοπική αυτοδιοίκηση, οι οποίοι χαρακτηρίζονται «επιτυχημένοι» με το έργο τους . Μπορεί πράγματι να υπάρχουν και τέτοιες εξαιρέσεις και αυτοί να δικαιούνται την ψήφο μας , δεν μπορεί όμως να ζητούν την ψήφο μας για την τοπική αυτοδιοίκηση αυτοί που έσπευσαν να αναζητήσουν το «χρίσμα» των κομμάτων εξουσίας ως ομπρέλα προστασίας . Είναι απολύτως βέβαιο ότι θα λειτουργήσουν ως ιμάντες εξυπηρέτησης των κομμάτων, ανταποδίδοντας την «χάρη» στην οποία έτυχαν , καταδικάζοντας την κοινωνία και τοπική αυτοδιοίκηση στην ακινησία του χθές, και εδώ χρειάζεται η επανάσταση του «αυτονόητου» .
Υπάρχουν όμως εναλλακτικές λύσεις στην έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στους καταρρακωμένους θεσμούς , και την καχυποψία που διαποτίζει τους πάντες και τα πάντα στην ελληνική κοινωνία σήμερα? .
Πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχουν και τέτοιες είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του πολίτη στην λειτουργία των θεσμών υπέρ του ιδίου, και όχι υπέρ των μηχανισμών των κομμάτων εξουσίας , των τοπικών βουλευτών , παραγόντων και του περιβάλλοντος τους .
Υπάρχουν και βρίσκονται σε εκείνους που έχουν θέσει ως πρώτο στόχο το δημόσιο ήθος , την ενδυνάμωση των θεσμών σε όφελος του πολίτη, την διαφάνεια και αποτελεσματικότητα στην διαχείριση, την εξεύρεση λύσεων που ανταποκρίνονται στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας.
Με τις σκέψεις αυτές αποφάσισα να είμαι υποψήφιος με την Κίνηση Πολιτών ως εκπρόσωπος της περιφέρειας του πρώην Δήμου Σολυγείας στο Δημοτικό Συμβούλιο του νέου διευρυμένου πλέον Δήμου Κορινθίων.
26 Σεπτεμβρίου 2010
ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ