Ορεστιάδα-Διδυμότειχο-Σουφλί-Δαδιά

 

ο εβρος

Σήμερα το μενού είχε χιλιόμετρα ….πολλά χιλιόμετρα για να πάμε όσο πιο βορεινά, να προλάβουμε να δούμε κάποια πράγματα, και να γυρίσουμε πάλι Κομοτηνή. Φτάσαμε Ορεστιάδα χωρίς βέβαια να ανταμειφθούμε ιδιαίτερα....Μια μεγάλη πόλη η τελευταία πριν από τα σύνορα, χωρίς ιδιαίτερο χρώμα. Περισσότερο «προσκύνημα» στη φανταρούπολη - εξορία….για Αθηναίους φαντάρους χωρίς «κονέ» ( Μπάμπης).  Ένας καφές, μια ωραιότατη μπουγάτσα στο πόδι και πάλι στον δρόμο της επιστροφής. 

Το Διδυμότειχο , γνωστό από τον Μαχαιρίτσα -« Διδυμότειχο Μπλουζ» -Ευχάριστη έκπληξη για μένα. Μια ζεστή, ανθρώπινη, γραφική , με ιδιαίτερο χρώμα πόλη, που από το κάστρο της , στο οποίο βέβαια εδράζει η μητρόπολη, έχει καταπληκτική θέα. Ευχάριστη έκπληξη επίσης η Δημοτική πινακοθήκη, δωρεά του ζωγράφου Δ. Ναλμπάντη, με πίνακες και τοιχογραφίες του ίδιου του καλλιτέχνη.

Σουφλί για τους Αθηναίους σημαίνει η πόλη του μεταξιού και των μεταξωτών! Έρημη πόλη με λίγο κόσμο στο δρόμο που βγάζει έντονα σημάδια ερήμωσης και μελαγχολίας. Η ώρα είχε περάσει και τα περισσότερα μαγαζιά όταν φτάσαμε, είχαν κλείσει. Όχι όμως και το Μουσείο Τέχνης Μεταξιού , ένα από τα καλύτερα οργανωμένο μονοθεματικό μουσείο  που έχω δει στην Ελλάδα, με την πολύ καλή Αγγλίδα υπεύθυνη και ξεναγό, πεντακάθαρο και προσεγμένο έως τη παραμικρή λεπτομέρεια, σε έπειθε πως  φεύγοντας, οφείλεις, και αξίζει, να αγοράσεις  οπωσδήποτε κάτι από τα λεπτά πολύχρωμα και καλόγουστα μεταξωτά του.

Η ώρα είχε περάσει, άρχισε να σουρουπώνει και αποφασίσαμε να πάμε και στην Δαδιά με το περίφημο δάσος της, γιατί δεν θα είχαμε άλλη ευκαιρία. Το μόνο που κάναμε όμως ήταν 100 περίπου μέτρα, προς το δάσος, ενώ άρχισε να φυσάει και η ατμόσφαιρα να αγριεύει…. Μια φωτογραφία ενός τεράστιου μανιταριού, και στον…. δρόμο για επιστροφή στην Κομοτηνή.