Για τελευταία ημέρα παραμονής στη Θράκη είπαμε να γνωρίσουμε καλύτερα την πόλη που έχουμε σαν έδρα για τις εκδρομές μας. Από ημέρες βλέπαμε την σχετική ταμπέλα στο κέντρο, που οδηγεί στο δάσος της Νυμφαίας, και έτσι ήταν η πρώτη μας επιλογή. Η θερμοκρασία έπεσε αισθητά σήμερα γι αυτό και ντυθήκαμε κάπως πιο χοντρά.
Σε μικρή απόσταση από την πόλη, αφού περάσουμε από αρκετά στρατόπεδα, αρχίζει ο δρόμος να «γεμίζει» με δέντρα δεξιά και αριστερά του, σιγά σιγά αυτά να πυκνώνουν να ψηλώνουν και να αλλάζουν τα είδη όσο ανεβαίναμε πιο ψηλά. Το βυζαντινό φρούριο, κάποια απομεινάρια δηλαδή ενός φρουρίου , σου έδιναν μια πλήρη εικόνα όλης της περιοχής για πολλά χιλιόμετρα περιμετρικά , και ολόκληρη τη Κομοτηνή στο… πιάτο. Λίγο πιο ψηλά βλέποντας δυο νέους με καλάθια στο χέρι να κατηφορίζουν μια πλαγιά, σταματήσαμε και εμείς. Ευκαιρία να «μαζέψουμε» μανιτάρια που βέβαια δεν ξέρουμε πια τρώγονται. Βρήκαμε 5 διαφορετικά είδη σε 100 μέτρα, αλλά και ρίγανη την οποία βεβαίως γνωρίζουμε!! Θαυμάσιο και προσεγμένο δάσος πολύ κοντά στη πόλη, γι΄ αυτό και πολλοί οι επισκέπτες του που οι περισσότεροι έκαναν βάδην και τρέξιμο.
Η ίδια η πόλη τώρα, δεν μπορώ να πω πως έχει ένα ιδιαίτερο χρώμα, όπως η Ξάνθη ας πούμε. Κυριακή σήμερα με τα μαγαζιά της κλειστά όπως και τα μουσεία της έτσι περπατήσαμε αρκετά στο κέντρο της ψάχνοντας ότι πιο ενδιαφέρον για το μάτι και φυσικά την κάμερα. Αυτό που μας άρεσε, είναι το υπό αποκατάσταση διατηρητέο κτήριο Τσανακλείου, ενώ κάποια απομεινάρια Βυζαντινού φρουρίου, προσθέτουν μια πινελιά άλλων εποχών.