Δυο ημέρες έμειναν.
Δυο ημέρες σκέψης και περισυλλογής για την τελική μας επιλογή και ψήφο, προς τους υποψήφιους πολίτες και τις πολιτικές που αυτοί εκφράζουν.
Εκτός από αυτούς που έχουν αποφασίσει ήδη, ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος είναι αναποφάσιστοι και η επιλογή τους θα γίνει μπροστά στις δυο κάλπες. Για την τοπική αυτοδιοίκηση, της Κυριακής 18 Μάη και των όποιων επαναληπτικών και της ευρωβουλής της 25ης Μάη.
Προέχει αυτές τις τελευταίες κρίσιμες και "αποφασιστικές" για πολλούς ώρες, να προσπαθήσουμε να επικεντρωθούμε στα κύρια και καίρια ερωτήματα που ταλανίζουν σκέψεις και συνειδήσεις, βοηθώντας έτσι αυτούς που έχουν διάθεση προβληματισμού και διαλόγου, ώστε η τελική τους απόφαση να κατευθυνθεί θετικά για το καλό των πολλών ανθρώπων και όχι προς όφελος τελικά μιας ελάχιστης μειοψηφίας.
Όλοι μας έχουμε πλήρη εικόνα και συνείδηση, των προβλημάτων της οικονομικής κρίσης, ύφεσης, ανεργίας και φτώχειας που υπάρχει στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Τα ζούμε έντονα σε άμεση η έμμεση σχέση.
Οι "νησίδες" της προσωπικής οικονομικής νιρβάνα, της μικρομεσαίας οικονομικής ανάπτυξης και επιχειρηματικότητας "έφαγαν τα ψωμιά" τους.
Η ασυλία σε "εξασφαλισμένες τραπεζικές χρηματοδοτήσεις", σε κρατικές επιχορηγήσεις, σε πελατειακές σχέσεις με το κράτος και τους "ανθρώπους μας" μέσα σε αυτό, έκλεισαν το κύκλο τους.
Οι απολύσεις, για ιδιωτικούς και τελευταία για "δημόσιους" υπάλληλους είναι γεγονός.
Η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, η παντελής υποβάθμιση της εργατικής προστασίας, και η έξωθεν επιβολή μέτρων και μνημονίων που θίγουν κάθε πλευρά της ζωής μας, αγγίζουν πλέον κάθε εργαζόμενο, επαγγελματία, μικροβιοτέχνη, επιστήμονα. Δεν υπάρχει ανέγγιχτος και ανεπηρέαστος κανείς σε μια αλληλεξαρτώμενη κοινωνία όπου η τεράστια πλειοψηφία του λαού μας τείνει να εξομοιωθεί στα κατώτερα επίπεδα διαβίωσης και φτώχειας.
Τα προβλήματα έχουν γίνει εξαιρετικά κοινά, και οι λύσεις που υπάρχουν εξαιρετικά λίγες. Για την ακρίβεια μόνο δυο.
Ποτέ η Αριστερά δεν κυβέρνησε αυτόν τον τόπο, όμως ήταν πάντα πρώτη στους αγώνες και θυσίες για την εθνική απελευθέρωση, δημοκρατία, ανάπτυξη και προκοπή του. Δικαιούται και να κυβερνήσει. Ειδικά τώρα που το υπάρχον πολιτικό σύστημα έχει εξαντλήσει όλες τις ορατές πολιτικές του εναλλακτικές λύσεις για την διακυβέρνηση, και ο λαός δεν αντέχει επιπλέον βάρη. Αυτό είναι το κύριο δίλημμα που μπαίνει για προβληματισμό νομίζω.Η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, η παντελής υποβάθμιση της εργατικής προστασίας, και η έξωθεν επιβολή μέτρων και μνημονίων που θίγουν κάθε πλευρά της ζωής μας, αγγίζουν πλέον κάθε εργαζόμενο, επαγγελματία, μικροβιοτέχνη, επιστήμονα. Δεν υπάρχει ανέγγιχτος και ανεπηρέαστος κανείς σε μια αλληλεξαρτώμενη κοινωνία όπου η τεράστια πλειοψηφία του λαού μας τείνει να εξομοιωθεί στα κατώτερα επίπεδα διαβίωσης και φτώχειας.
Τα προβλήματα έχουν γίνει εξαιρετικά κοινά, και οι λύσεις που υπάρχουν εξαιρετικά λίγες. Για την ακρίβεια μόνο δυο.
- Η θα συνεχίσουμε στην ίδια δεξιά πορεία με την ανανέωση της εντολής μας σε αυτούς που μας έφεραν μέχρι εδώ και που σήμερα έχουν το προσωπείο του ανεξάρτητου, του φίλου, του γείτονα, του φιλάνθρωπου του "καλού" ανθρώπου...που σε κομματική αναγωγή αυτό σημαίνει ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τα γεννόσημα παρακλάδια τους που εκφράζουν με ανούσιες διαφορές, ίδιες πολιτικές.
- Η θα στρίψουμε το τιμόνι προς τ΄αριστερά χωρίς φόβο για τίποτα, με δύναμη και σιγουριά, με την βεβαιότητα ότι χρειάζεται να υπάρξει ρήξη με το παλιό, διεφθαρμένο, υπόλογο πολιτικό κατεστημένο των κομμάτων που μας κυβερνούν τα τελευταία 40 χρόνια. Η ρήξη αυτή δεν είναι δυνατόν να μην συμβεί. Ρήξη με ειρηνικό μαζικό μαχητικό τρόπο, που θα ξεκινήσει μέσα από αυτές τις κάλπες με φορέα τις δυνάμεις της Αριστεράς και κύριο κορμό της τον ΣΥΡΙΖΑ που εκ των πραγμάτων έχει μπει μπροστά σε αυτή την κατεύθυνση.
Με την πρώτη επιλογή δε χρειάζεται να σκεφτούν για να συνταχθούν με αυτήν, οι έχοντες τον "τρόπο" να καρπώνονται την υπεραξία των εργαζομένων που δουλεύουν γι΄αυτούς. Ακόμη, ένα μεγαλύτερό κομμάτι που κινείται γύρω από τους προηγούμενους, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα τους. Είναι μια μικρή μειοψηφία όμως όλοι αυτοί στο σύνολο της χώρας. Μια μικρή μειοψηφία που έχει συγκεντρωμένο τον τεράστιο πλούτο αυτής της χώρας στα χέρια του σε αντίθεση με την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών που έχει για περιουσία μόνο την εργατική του δύναμη.
Ξέρω δεν σκέφτεσαι εσύ έτσι, με αυτόν το τρόπο.
Για σένα υπάρχουν άλλου είδους διλήμματα, πιο μικρά, πιο απλά, πιο καθημερινά, πιο "προσγειωμένα" στη ζωή. Για σένα αυτά είναι μεγάλες σκέψεις, απραγματοποίητα όνειρα, και επικίνδυνα πράγματα.. άσε που δεν έχεις εμπιστοσύνη σε κανέναν "πολιτικό" γιατί "όλοι ίδιοι είναι" και όλοι θέλουν να τα "φάνε"!!
Πνίγεσαι μέσα στις κοινοτοπίες που σου έχουν εμφυτεύσει έντεχνα τα ΜΜΕ και στην προσπάθεια να δικαιολογήσεις τη δική σου απραξία.
Έχεις γίνει μινιμαλιστής, με μειωμένα δικαιώματα και στόχους, αρκείσαι σε ψίχουλα που σου προσφέρουν προσωπικά, ενώ παράλληλα αισθάνεσαι τυχερός που τα εξασφάλισες.
Ανήκεις σε μια μεγάλη κατηγορία πολιτών που επιτέλους πρέπει να πάψουν να τροφοδοτούν πολιτικές και πολιτικούς που δρουν ενάντια στα συμφέροντα τους.
Δεν έχεις να χάσεις όμως τίποτα παρά τις (αόρατες για σένα ) αλυσίδες σου. Μην αφήσεις αυτή την επιλογή που σου δίνεται να πάει χαμένη αναξιοποίητη, δίχως θετικό αποτέλεσμα.
Στο παραπάνω δίλημμα πρέπει να απαντήσεις θετικά (και είμαι σίγουρος ότι ξέρεις ποια είναι η επιλογή) για σένα, την οικογένεια σου, για τους συγγενείς σου, τους φίλους σου, για τους συμπολίτες και συμπατριώτες σου.