Του Δημοσιογράφου Ηλία Μπιτσάνη.
Εξαπανέκαθεν (το γνωρίζω πως είναι λάθος αλλά μου αρέσει η... υπερβολή του) ήμουν υπέρ της απλής αναλογικής, ιδιαιτέρως δε στις δημοτικές εκλογές. Ως δημοκρατικό σύστημα που δεν νοθεύει τη λαϊκή βούληση και όλα τα γνωστά. Τώρα είμαι υπέρ εις... το τετράγωνο. Γιατί άνοιξε τα καπάκια και ξεπήδησε η κοινωνία με τα χαρακτηριστικά της. Ο πολυκερματισμός της δεν είναι μόνον πολιτικός αλλά εκφράζει τις διαφορετικές επιδιώξεις, τα συμφέροντα ομάδων, τις επιδιώξεις διαφορετικών ομάδων και “φυλών”, το διαφορετικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Αποκαλύπτει αυτό που κρύβεται πίσω από τους καταναγκασμούς των πολιτικών και αυτοδιοικητικών σχηματισμών στο όνομα των “αμοιβαίων συμφερόντων”.
Θα μου πείτε τώρα όλα αυτά καλά αλλά τι θα προκύψει; Απαντώ χωρίς ενδοιασμούς: Από το καλύτερο μέχρι το χειρότερο. Οι χαρακτηρισμοί βεβαίως πάντα με τη δική μου εκτίμηση των πραγμάτων, για άλλους μπορεί να είναι διαφορετικοί οι χαρακτηρισμοί αλλά το... ενδεχόμενο ίδιο μέσα στη διαφορετικότητα. Η αταξία του πολιτικού συστήματος, η διαπίδυση που αλλοιώνει τις βεβαιότητες, δεν επιτρέπουν ασφαλείς εκτιμήσεις. Από το φαινομενικό “χάος” θα ξεπηδήσουν οι νέες ισορροπίες μέσα από την ευρεία εκπροσώπηση και την υποχρεωτική επιλογή το δεύτερο γύρο.
Με τις σκέψεις αυτές... δεν παίρνω τα βουνά και τα όρη διαβάζοντας τα όσα απίθανα επωνύμως καταγράφονται σε ψηφοδέλτια και υπογραφές, σε αφύσικους εναγκαλισμούς και κυνικές πολιτικές και προσωπικές επιλογές. Η φυσικοποίηση του αφύσικου για άλλες εποχές, δεν σημαίνει ότι πρέπει και να το αποδεχθούμε.
Ως εκ τούτου προσφεύγω στο φίλο Γιάννη Ανδρουλιδάκη που γράφει στην ποιητική του συλλογή "Άπαρση" η οποία παρουσιάστηκε πριν λίγες ημέρες:
Η βρύση που ‘δινε προγονικό νερό
στέρεψε
κι η όχθη που διάλεξες
στον ίδιο δρόμο θα σε βγάλει
Αυτή ήταν και η απάντηση στην “πρόκληση” του αντιπρύτανη Πανεπιστημίου Πελοποννήσου Γιώργου Ανδρειωμένου πριν από λίγες ημέρες όταν ζήτησε από ομιλητές και παρεμβαίνοντας να κάνουμε την αυτοκριτική μας για τα όσα ακολούθησαν την κατάληψη της Νομικής και την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Στην ίδια όχθη, στον ίδιο δρόμο, τα υπόλοιπα τα συζητάμε...