Κάποιες σκέψεις στον απόηχο μιας απόφασης.


Στο μονομελές δικαστήριο ανηλίκων Κορίνθου εκδικάστηκε σήμερα υπόθεση κλοπής που είχε γίνει πριν τρία χρόνια σε σπίτια του Κόρφου. Ενήλικοι πλέον οι δυο κατηγορούμενοι, δέχτηκαν τις αυστηρές συστάσεις της προέδρου του δικαστηρίου για την επόμενη φορά που θα ξαναβρεθούν μπροστά της ότι θα πάνε φυλακή πλέον...!
Επιδίκασε δε αποζημίωση 50 ευρώ για να δοθούν στον "παθόντα" μηνυτή,  εφόσον ο κατηγορούμενος δήλωσε ότι εργάζεται στο μάζεμα ελιών, τα οποία ο μηνυτής δώρισε στο "Χαμόγελο του Παιδιού".
Σε μια κοινωνία όπου τα παιδιά από πολύ μικρά  συνοδεία των γονέων τους εκπαιδεύονται στο πως να γίνουν κλεφτρόνια για να επιβιώσουν, (την ίδια εκπαίδευση που είχαν και οι γονείς τους), που δεν πηγαίνουν σχολείο, που δεν έχουν θετικά παραδείγματα διαφορετικής ζωής, που όλα γύρω τους είναι διαφορετικά και "καλύτερα" από την γκετοποιημένη μίζερη και δύσκολη ζωή τους, και είσαι Άνθρωπος, είναι δύσκολο να ζητήσεις "ευθύνες" από αυτά τα παιδιά.
Από πολύ μικρός θυμάμαι και έχω εικόνες, στη γειτονιά των "κανονικών" ανθρώπων που ζούσα, να υπάρχει γενικά ένας φόβος για τους "γύφτους" που όλο παραμόνευαν κάτι να κλέψουν, κάπως να σε ξεγελάσουν...
Πολλά χρόνια μετά, σήμερα, δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα στη κοινωνική συνείδηση, συνεχίζουμε να πορευόμαστε στον ίδιο μονόδρομο και στα ίδια κοινωνικά status!