Έρχεται μια στιγμή που νιώθεις τα κύτταρα σου νεκρά, την διάθεση σου χάλια, τις ελπίδες σου χαμένες, τα μονοπάτια της καθημερινότητας απροσπέλαστα, την έμπνευση σου κομμένη, τα ονειρα σου γκρεμισμενα. Ολα σκοτεινα, μαύρα και μιζερα γυρω σου....
Μια τέτοια στιγμή χρειάζεται να κάνεις υπέρβαση απο την ζοφερή πραγματικότητα, να βρεθείς νοερά στα ουράνια. Να κάνεις την μεγάλη ¨φυγή¨. Στις ψηλές κορυφές των βουνών που μιλούν με τα σύννεφα. Να αφουγκραστείς ξεχασμενους ανθρώπους. Να αφήσεις το βλέμμα σου να χαθεί στον ορίζοντα και στο βάθος της αιωνιότητας. Να περιπλανηθείς σε απάτητους δρόμους, δίπλα σε ποτάμια και λίμνες. Να αναζητήσεις το νόημα της ύπαρξης σου.
Τότε με την πρώτη ευκαιρία που σου παρουσιάζεται αποδράς.
¨Παίρνεις¨ τα βουνά,όσο πιο ψηλά γίνεται, όσο πιο αγνά και απροσπέλαστα απο τον ¨πολιτισμό¨ του άγχους και του χρόνου.
Άγραφα λοιπόν. Λιτά, ερημικά, δύσκολα προσπελάσιμα. Λίγοι άνθρωποι, ξεχασμένοι, βασανισμένοι, μοναχοί. Άγριο τοπίο, έντονα ανάγλυφο,δύσκολοι νεροφαγωμενοι δρόμοι,σχεδόν κάθετες καταπρασινες βουνοπλαγιες,ξεχασμένα μονοπάτια,περήφανα μονότοξα γεφύρια, έντονες μυρωδιές ρίγανης και θυμαριού.
Τα κύτταρα ξυπνούν, η διάθεση φτιάχνει, η ελπίδα μεγαλώνει...
- Posted using BlogPress from my iPad