Η πέτρα ήταν η πιο οικονομική και εύκολα συγκεντρώσιμη πρώτη ύλη, υπήρχε άφθονη στο περιβάλλον και αποδείχτηκε
πολύ χρήσιμη για την διαχείριση της καλλιεργήσιμης γης
δημιουργώντας ευνοϊκότερες συνθήκες καλλιέργειας, την
οριοθέτηση και προστασία των ιδιοκτησιών των γεωργοκτηνοτρόφων.
Με την τεχνική της ξερολιθιάς, σκέτη πέτρα δηλαδή χωρίς προσθήκη άλλου συνδετικού υλικού, ελάχιστα εργαλεία και υπομονή, οι τεχνίτες κατασκεύαζαν περιφράξεις και κυρίως τις πεζούλες, επίπεδες μικρές εκτάσεις πρόσφορες για καλλιέργεια, αλλά και λιοτρίβια, νεροτριβές, σκαλοπάτια, λιθόστρωτα, αλώνια, πατητήρια, πηγάδια, γεφύρια κ.α.
 |
| Βαλαώρα Ευρυτανίας, τεχνική μονολιθιάς. |
Υπάρχουν κομψοτέχνημα λαϊκής αρχιτεκτονικής χτισμένα με αυτόν τον τρόπο. Στην Βαλαώρα Ευρυτανίας, έχω δει και εκτιμήσει προσωπικά, περίφραξη χωραφιών με την τεχνική της μονολιθιάς που γινόταν με απλούς και μονούς τοίχους με ασβεστόπετρες που υπάρχουν άφθονες στην περιοχή.
Η τεχνική της ξερολιθιάς απαιτούσε εμπειρία και γνώσεις που μεταδιδόταν από τους παλιούς τεχνίτες, στους νέους. Ιστορικά βλέπουμε ότι ως και τον 20ό
αιώνα η μεγαλύτερη πλειοψηφία των κατασκευών χτίστηκε από πέτρα!
Η Παραδοσιακή Τέχνη της Πέτρας είναι η πρακτική γνώση για την εξασφάλιση και
επεξεργασία των πρώτων υλών (πέτρα, χώμα κτλ.) για τη δημιουργία
κατασκευών. Στόν Ελληνικό χώρο, υπήρξαν τέσσερις εστίες παραδοσιακής τέχνης της πέτρας.
Στα Λαγκάδια Αρκαδίας, στην Ήπειρο (Μαστοροχώρια) στη Δυτική Μακεδονία (Πεντάλοφος), όσο και στα νησιά των Κυκλάδων
(π.χ. Ανάφη, Νάξος, Σαντορίνη, Τήνος κ.ά.)
