Χωρίς να αναφερθούμε καθόλου στο εννοιολογικό μέρος της παράστασης (γι΄αυτό και η παράθεση του σκηνοθετικού σημειώματος που ακολουθεί και το οποίο δεν κρίνουμε), αυτό που μας εντυπωσίασε ήταν ότι από την πρώτη στιγμή το κοινό που παρακολουθούσε καθηλώθηκε, μαγεύτηκε, από την παρά πολύ καλή σκηνοθετική και ερμηνευτική δουλειά του χορού τα 12 κορίτσια που στη ουσία πρωταγωνίστησαν με την παρουσια τους σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του έργου!
Σκηνοθετικό σημείωμα
Ο Ευριπίδης γράφει τις Βάκχες στο τέλος του 5ου π.Χ.
αι. και της ζωής του. Εκεί ξαναφέρνει στη σκηνή τον θεό Διόνυσο, τον
ιδρυτή του είδους. Ο θεός του θεάτρου, της ετερότητας, του διαμελισμού
και της συγχώνευσης, της ευδαιμονίας και της καταστροφής, στήνει ένα
παιχνίδι που ο Ευριπίδης θέλησε να τελειώσει με ένα διαμελισμένο σώμα
που δεν θα μαζέψει κανείς.
Αν αυτό που διαμελίζεται επί σκηνής είναι το άνοιγμα στην ετερότητα, αυτό σημαίνει άραγε ότι έχει πια χαθεί για εμάς η προοπτική, μέσα από μια μύηση, μια πράξη συλλογική, να ανοίξουμε στο Άλλο, το δικό μας και του κόσμου; Τα κομμάτια μας δεν θα συνδεθούν ποτέ ξανά; Είμαστε καταδικασμένοι, όπως ο Πενθέας, να ζούμε περίκλειστοι στην καλά οχυρωμένη ατομικότητά μας, αλλιώς θα διαμελισθούμε; Δεν υπάρχουν πια οι γέφυρες που θα μας ενώσουν τον έναν με τον άλλο, με το Άλλο, με την ετερότητα των αισθημάτων, των ιδεών, των μύχιων σκέψεών μας, με το παράλογο μέσα μας, με το παράλογο του κόσμου; Μόνο μέσα από το δέρμα μας υπάρχει ασφάλεια. Ό,τι βρίσκεται είτε εντελώς έξω από εμάς, είτε εντελώς μέσα μας, θα παραμείνει για πάντα ξένο, απαραβίαστο, ανομολόγητο, άγνωστο, και για τον λόγο αυτό θα αντιμετωπιστεί με τη βία. Η βία είναι η μόνη γλώσσα που μπορούμε να καταλάβουμε; Μια βία κλειστή, αδιαπέραστη και απόλυτη, μια βία που δεν επιδέχεται κανενός είδους μύηση για να την ξεκλειδώσουμε, για να την καταλάβουμε, για να την αντέξουμε. Ο καταιγισμός των εικόνων στο διαδίκτυο, οι φυσικές καταστροφές, οι βόμβες, τα ακρωτηριασμένα σώματα και τα νεκρά παιδιά στα media, οι άψυχες και νεκρές selfie, οι ανεξέλεγκτες ροές δεδομένων, ανθρώπων, προϊόντων - άραγε δεν αντέχουμε πια την πνευματικότητα, την υπερβατικότητα, την ανάταση, επειδή ο μόνος θεός που μπορούμε να καταλάβουμε είναι ο θεός της παλαιάς διαθήκης, ο θεός εκδικητής, ο θεός τιμωρός; Αυτός είναι που μας αξίζει;
Ή μήπως το διαμελισμένο
σώμα είναι ταυτόχρονα ένα παζλ που μπορεί να συμπληρωθεί, είναι μια
κατασκευή που μας δείχνει τα μέλη της, ένα θέαμα; Και εξαρτάται από
εμάς, τους θεατές, αν και πώς θα το συναρμολογήσουμε;